Bestuur van TCN

Hoi ik ben Jet Nijsen, 39 jaar en woon samen met mijn man en onze twee (pleeg)zonen in Fijnaart. Ik ben met veel plezier groepsleerkracht in het basisonderwijs op een school in Rotterdam, waar ik 3 dagen in de week veel plezier heb met mijn kleuterklas.

Mijn ouders hoorde kort na mijn geboorte dat ik het Syndroom van Turner heb. Zelf heb ik altijd veel steun gehad van mijn vriendinnen die ik ken via de activiteiten van TCN. Ik vond het daarom in 2016 tijd worden om ook actief te worden voor de vereniging. Met trots mag ik zeggen dat ik voorzitter ben van onze vereniging waarmee ik samen met het bestuur, vrijwilligers en leden al onze activiteiten voor en door Turner vrouwen en hun familie mag organiseren.

Hallo, ik ben Maurice Hollander. Onze dochter Pleun, geboren in 2009, is mijn directe link met Turnercontact. In het bestuur van Turnercontact  ben ik actief als Penningmeester. Ik ben trots op het feit dat ik met een team geweldige dames en heren mag samen werken voor een evenzeer fantastische doelgroep.  Sporten in de bossen met onze twee honden vind ik een heerlijke vrijetijdsbesteding evenals gewoon een zondagmiddag spelletjes doen met de dames thuis.

Voor een kijkje in mijn zakelijke leven: klik hier!

Mijn naam is Wilma Huijzers-Broeze, 42 jaar en sinds 2019 ben ik als nieuw bestuurslid tot de vereniging toegetreden.

Graag vertel ik jullie wat meer over mezelf. Van oorsprong kom ik uit het Overijsselse Enter en toen ik
7 jaar was zijn we met het hele gezin (ouders en 1 oudere zus) naar het Gelderse Dieren verhuisd. Al eigenlijk op vrije jonge leeftijd werd bij mij het Syndroom van Turner geconstateerd. Mijn ouders zijn altijd heel open en eerlijk tegen mij geweest en daar ben ik ze dan ook heel dankbaar voor.

Als bestuurslid wil ik graag een bijdrage leveren voor de vereniging en een luisterend oor zijn voor zowel de Turner dames/vrouwen als de ouders van kinderen met het Syndroom van Turner. Dus schroom dan ook niet om mij aan te spreken tijdens een van de evenementen die door de Turner Contact Vereniging georganiseerd wordt.

Ik ben Henriëtte Franken, geboren en getogen in Dordrecht en kom uit een ondernemersgezin in. Ik wilde al heel jong advocaat worden. Ik heb dan ook uit volle overtuiging Nederlands recht (afstudeerrichting bedrijfsrecht) en notarieel recht gestudeerd in Leiden.
Ik ben in augustus 1998 naar Sint Maarten verhuisd om daar de advocatuur in te gaan. Een jaar later verhuisde ik naar Curaçao, waar ik acht jaar advocaat ben geweest. Ik heb daar vijf jaar mijn eigen kantoor gehad in de brede, algemene praktijk die een heel goede leerschool is.
In juli 2007 kwam ik terug naar Nederland en heb me gespecialiseerd in het Informaticarecht. Ook in Nederland heb ik sinds november 2010 mijn eigen kantoor in Zoetermeer.
In mijn vrije tijd ben ik een fanatiek salsadanser, probeer ik naar de sportschool te gaan (maar daar heb ik niet zo vaak zin in als ik zou moeten) en reis ik graag.
Sinds mijn 10e weet ik dat het Turner mozaïek heb. Sinds 2007 ben ik onder controle op de Turner Poli in Nijmegen. Ik heb me nooit door iets laten belemmeren. Met name omdat ik contact met (andere) Turner-meiden en Turner-vrouwen belangrijk vind, ben ik sinds mei vorig jaar actief/actiever geworden binnen TCN. Ik hoop als bestuurslid een waardevolle bijdrage te kunnen leveren aan contact tussen Turner-meiden en Turner-vrouwen en hoop jullie vaak tegen te komen op een van de leuke en gezellige activiteiten.

Ik ben Tessy Verbree, 23 jaar en woon al mijn hele leven in Sassenheim. Al vanaf de basisschool wilde ik juf worden. Inmiddels ben ik al 2 jaar afgestudeerd aan de Haagse Hogeschool en werk ik in groep 1/2 en 3 op een school in de Schilderswijk. Naast lesgeven is een andere grote passie van mij badminton!

Sinds mijn 10^e weet ik door een verwijzing van de GGD-arts dat ik het Syndroom van Turner heb. Het weekend daarna heb ik via de website van Turner Contact Nederland al nieuwe vriendinnen gemaakt (en nog steeds zijn dit mijn allerbeste vriendinnen!). Ik ga altijd naar alle activiteiten van TCN (o.a. de familiedagen en de weekenden).

Op deze manier heeft de vereniging veel voor mij betekent. Daarom wilde ik ook wat terug doen. Het bestuur heeft mij gevraagd of ik ze wilde versterken. Voor de link tussen de jeugd/jongeren en het bestuur zit ik in het bestuur.

Ik hoop jullie allemaal te zien bij de gezellige activiteiten!

Mijn naam is Astrid Nijboer. Ik ben 49 jaar oud en woon in Vriezenveen, samen met mijn man Herman en twee dochters Nancy en Ashley. Ik ben vanaf 2007 door het Radboud ziekenhuis in Nijmegen  in contact gekomen met de vereniging TCN. De vereniging had toen al allerlei activiteiten voor de leden.

Een daarvan was 1x per jaar een meidenweekend voor meiden vanaf 13 jaar tot er met 18 jaar. Mijn dochter Ashley met het Turner syndroom was nog veel te jong om met deze weekenden mee te doen. Toch kreeg ik toen de tijd van de voorzitter van de werkgroep meidenweekend een brief.

In deze brief werd een oproep gedaan aan ouders of ze willen komen helpen bij de weekenden.

Dat wekte bij mij de interesse om is te gaan kijken wat dat inhield. Na een heel mooi telefoon gesprek, werd ik uit genodigd om het eerst volgende meidenweekend te komen kijken. Dat kon voor een dag maar mocht ook het gehele weekend. Wat ik dus ook heb gedaan, inclusief allerlei materialen naar het weekend.

U raad het al ik ben er niet meer weg te slaan. Wat een mooi weekend. Het organiseren van deze weekenden heb ik dan ook na een aantal jaren samen met de oude begeleiders, over genomen. Vanaf 2008 elk jaar mee als begeleider. Wat ik nu nog steeds doe met heel veel plezier.

Voor twee jaar terug is mij gevraagd plaats te nemen binnen het bestuur. Daar moest ik eerst wel heel erg over nadenken. Tenslotte heb ik op het speciaal onderwijs ook 11 jaar als penningmeester in het bestuur gezeten. Zodoende wist ik ook dat dat heel wat anders is als begeleiden van een leuke groep meiden.

Na lang nadenken toch besloten erin te stappen. Weer een mooie groep mensen die net als ik zelf graag voor de vereniging bezig zijn.

Ik hoop dit nog lang te mogen doen, zodat we met elkaar de vereniging nog groter kunnen laten groeien. En daar waar Turner meiden en vrouwen hulp nodig hebben we wat voor ze kunnen beteken met de vereniging.